Bij aanvang staat er meteen al een vol veld. EUT geeft ons toegankelijke, fijne Indiepop. Eerst nog even een beetje dromerig, daarna steeds opzwepender.
Kort rondvragen in het publiek levert het volgende op:
“Ik voel spontaan de beachboy in me opkomen’, “Het voelt heerlijk zomers aan, maar wel met een goeie beat”, en “Deze band zou absoluut niet misstaan op London Calling in Paradiso.
We worden getrakteerd op een stoere chick met een prachtige stem. Ondersteund door nogal fijne gitaarriffs die de vijf man sterke formatie af en toe wat rock meegeven.
Het loopt, het is catchy, en het blijft hangen. Dit smaakt naar meer.
Door: Vanessa van Zalm, Frank van Wamelen
Foto: Bart Manders
