Het uitbrengen van een debuutalbum is een uiterst delicate zaak. Je komt ofwel te vroeg onder de druk van geld, de media of de fans, ofwel je komt te laat en het momentum is weg. De hamvraag is: wanneer moet zo’n debuut dan uitkomen? Het simpele antwoord luidt: op tijd.
HAM, het debuut van Lucas Hamming, komt precies op het juiste moment. Nu pas valt alles samen: talent, songs en sound. Dat mag even duren, maar dan hèb je ook wat. De beloning is dat Matthijs van Nieuwkerk Lucas Hamming en band koos als huisband in DWDD in het nieuwe televisieseizoen.
Goed was de muziek van Hamming – goeie kop met een even nonchalante als betrokken uitstraling – altijd al. Vorig jaar was Mojo Mischief al megahit op 3FM en de status van Serious Talent volgde. Begin 2015 kwam de echte kennismakings-EP The Perv In Perfection, die naar meer smaakte. Never Let You Down, de eerste single van HAM, met het lekker hikkende gitaarrifje, lost die belofte alvast ruimschoots in – niet in het minst omdat de track direct alweer de megahit status verwerft op 3FM. Maar er staat nog zoveel meer op. Een voorzichtige greep uit de elf tracks in totaal? Write Me Again is heel Beatlesque, terwijl Fast And Loose lekker aansluit bij band of the moment Tame Impala. Net als de EP is het album geproduceerd door Jurriaan Sielcken (Jett Rebel). De overkoepelende albumtitel HAM is als een trademark zoals AM dat is bij Arctic Monkeys.
Alle nummers op het album zijn pas dit jaar geschreven. ‘Ik word al twee jaar aan mijn kop
gezeurd waar mijn album nou eens blijft,’ zegt Hamming. ‘Maar voor mijn gevoel gaat het nu pas beginnen.’ Iedere andere band had zijn oudere singles of tracks van de EP op zijn debuut gezet. Maar Hamming niet. Dat is zijn eer te na. Alles is nieuw. ‘Het was een goed teken dat ik Never Let Me Down op de fiets schreef net als destijds bij Mojo Mischief, maar ik durfde de crappy demo haast niet te laten horen aan de band,’ kijkt hij nu terug.
Uiteindelijk was juist dat nummer bepalend voor de sound van het album. ‘Alles is in Duitsland gebeurd bij de opnamesessies. Daar is alles bij elkaar gekomen. Tijdens de preproductie in Nederland was nog niets af. Bij de opnames ging de knop om, alsof een toverfee besloot dat we iets heel bijzonders zouden gaan maken.’
Dat wonder, dat zich voltrok in de studio, is nog een heel verhaal. De plaat is opgenomen in een gigantische villa in Huy-Neinstedt in het oosten van Duitsland, op het grondgebied van de voormalige DDR. Producer Sielcken vond de plek op een vakantiehuizensite en richtte een studio in in een van de twee woonkamers en een control room in een van de veertien (!) slaapkamers. ‘Hij gaf ons vooraf het adres. We hadden geen idee. We wisten alleen dat het in Duitsland was.’ Foto’s van de villa zijn te zien op het inlegvel bij de vinylversie van HAM. De aan Songs For Drella van Lou Reed en John Cale herinnerende hoesfoto is geschoten door Nick Helderman.
De plaat klinkt, nu die af en uit is, als een geheel. ‘Toen we begonnen, was dat nog zeker niet zo. Dat is de kracht van Jurriaan, maar ook van de band,’ deelt Hamming de complimenten uit. De band is beslist geen ordinaire begeleidingsband van een soloartiest. ‘Iedereen in de band voelt zich evenveel Lucas Hamming. We zijn allemaal even betrokken. Die sound maken we samen. Ze vinden het gewoon lekker dat er een is die de keuzes maakt.’ Hij dus. Wel zo duidelijk. De villa waar ze 24/7 terecht konden heeft ook fysiek een bijdrage geleverd aan het eindresultaat. De galm van de gang en het tikken op de kroonluchter zijn onder anderen meegenomen. Ongebruikte Ikea-bedden werden omgebouwd tot drum booth, opgevuld met kussens, om aldus een beter drumgeluid te krijgen. Dat gebeurde onder toezicht van rare poppen die overal in huis stonden. ‘Er vlogen zelfs heksjes door het huis,’ roept Hamming het beeld van totale toverij op.
Het echte geheim is de afzondering waarin het opnameproces plaats vond. ‘Ik wilde geen afleiding, zoals je zou hebben als we het album gewoon in Amsterdam zouden hebben opgenomen.’ De muziek is heel poppy en de band met gitarist Kas Lambers, bassist Thomas Veenstra en drummer Stijn van Rijsbergen rockt als de beesten. De teksten maken het geheel af. ‘De plaat gaat over mij en mijn strijd en tegenstrijdigheden bij het volwassen worden, vooral in het nummer Mr. Irresponsible,’ duidt Hamming. Dat gebeurt op onontkoombare melodieën. Want vooral dàt is HAM.
Band line-up:
Lucas Hamming: zang, gitaar
Kas Lambers: gitaar
Stijn van Rijsbergen: drums
Thomas Veenstra: bas
