Het eerste wat opvalt aan Wake Up And Dream, de even warmbloedige als nagelnieuwe Admiral Freebee is de hoes waarop de piepjonge Admiraal wel héél guitig uit de ogen staat te kijken. De muzikanten die meespeelden op zijn alweer zesde album zullen hem vast herkennen. Wekenlang hing de originele foto als een talisman aan de muur van de Schotense Sputnik Studio’s maar niemand zag er een teken aan de wand in, en maar goed ook. Hen was immers verteld – studio technici incluis – dat ze demo’s gingen opnemen. Een grap die onze bandiet al hilarisch vond toen de bewuste foto een jaar of dertig geleden werd genomen, zo lijkt het wel, maar vooral een grap die er in feite geen was. Want: een die het beste heeft boven gehaald in alle betrokken partijen.
Zo maak je dus een album waarop iedereen speelt en zingt met de overtuiging en schwung van iemand die iets heeft los gelaten, zonder na te denken, of een rol te willen spelen: door hen te zeggen dat het niet voor écht is, door hen pas ter plaatse te melden wat er op het menu staat, door de drummer een strofe te laten drummen die later een refrein blijkt. Kortom, door iedereen voor de gek te houden kan je zomaar uitkomen bij het meest waarachtige wat je ooit maakte.
Goeie zet van Tom Van Laere, die voor het eerst een Admiral Freebee plaat producete. Wat levert dat verder op, naast de herontdekking van zijn inner child?
Om te beginnen: welgeteld nul liefdesliedjes – ‘Forget about love, wake up and dream’ klinkt het in het majestueuze openingsnummer – maar des te meer over het leven. De zomer, de herfst, de twijfel. Slapen, eten, de dood. Een vriend die zichzelf opsluit in het verkeerde bestaan. De overdaad aan keuzes waarmee de moderne mens verplicht wordt te worstelen. En passant rekent Van Laere af met de romantiek van de maakbare mens; om écht te kunnen dromen, is het maar beter om klaarwakker te zijn en de wereld te zien voor wat hij is, houdt de Admiraal ons voor.
Genoeg stof tot nadenken dus maar geen paniek: het is niet zo dat Admiral Freebee op Wake Up And Dream een spiritueel George Harrisonneke pullt. Alles aan dit album bruist en swingt als een koning, flink voorzien van breed uitwaaierende gitaren, snedige drumpartijen, even smaakvol als swingend blazerswerk en uitbundige vocalen doorspekt met zinnen als ‘You did more for desire, than ever desire did for you’ (uit Getting Ready For Luck). Tussendoor wordt ouderwets gerockt, of hartverscheurend gepeinsd – ‘You’re dreaming of victory with tears in your eyes, and you like yourself best now at times you don’t try…’ (uit Buddy) – dan wel vet geknipoogd; in het aanstekelijke Kim Basinger uitdrukkelijk richting Pixies.
Het klinkt allemaal bekend en toch hebben we het nooit eerder zo van Admiral Freebee gehoord, en wordt muzikaal en thematisch nieuw terrein veroverd zonder dat trouwe onderdanen teleur moeten worden gesteld.
Op Wake Up And Dream is de Admiraal meer dan ooit Tom Van Laere. Bevrijd van de verplichting iemand of iets te moeten zijn, laat hij zichzelf vrij en ongenaakbaar meevoeren door zijn eigen songs, zoals een fiere Indiaan rechtop staand in zijn kano die op een triomfantelijk klaterende waterval af stevent, in casu: eerste single en slotnummer Too Much Of Everything, waarmee de Admiraal ons met dezelfde kinderlijke grijns als op de hoes voldaan achterlaat, vol goesting om eindelijk ook eens iets van dat vermaledijde leven van ons te gaan maken.
Of, zoals het in Maybe This Is The End klinkt: ‘Maybe this is the beginning of something new’.
