‘Iedereen heeft de kracht om zichzelf te bevrijden’

Hannah en Ella spraken met de twintigjarige Zarmina, afkomstig uit Pakistan. Ze verblijft nu drie maanden in de Koepel, zonder haar familie en vrienden. Door iets wat ze niet kon vertellen moest Zarmina alleen vluchten naar Nederland en  liet ze daarmee haar dierbaren achter. Ondanks haar omstandigheden was ze heel kalm en vriendelijk, en was ze bereid een kijkje te geven in haar leven.

Als eerste stelden we haar de vraag hoe haar leven tien jaar geleden was, in vergelijking met nu. Ze vertelde ons dat haar leven momenteel veel beter is, iedereen is aardig naar haar en er zijn geen grote problemen. Wel mist ze de tijd dat ze nog echt kind kon zijn ontzettend, die tijd was haar erg dierbaar. Op de vraag of ze haar ouders nog eens zal zien, antwoordde ze dat dit hoogstwaarschijnlijk niet het geval zal zijn. Dit omdat het voor haar gevaarlijk is terug te keren naar haar thuisland. De communicatie tussen Zarmina en haar ouders verloopt slecht, omdat haar ouders vrijwel nooit de beschikking over internet hebben.

Ongezien verdwijnen

Zarmina groeide op in een klein dorpje in Pakistan, samen met haar ouders, twee broers en een zus. Het bestaan was armoedig, maar voor Zarmina is een familie om haar heen vele malen belangrijker dan geld of bezittingen. Dat is dan ook wat ze in Nederland zo mist, ze is hier dag in dag uit alleen en heeft de hele dag door niks te doen. In Pakistan was ze vrijwel altijd bang en moest ze zichzelf verstoppen onder een boerka, ondanks dat haar geloof daar niet bij aansloot. Haar familie was christelijk en dit was geen geaccepteerd geloof in haar thuisland. Wel was er een kleine commune, maar Zarmina moest altijd verzwijgen dat ze christelijk was. Niemand van haar vrienden op school waren zich hiervan bewust, net als dat ze niet weten waar ze nu is, Zarmina moest ongezien verdwijnen.

Eten, slapen, lezen en leren

Met het vliegtuig, wat een betrekkelijk veilige weg was, vluchtte ze naar Nederland.  Hier wacht ze nu al meer dan twee maanden op haar verblijfsvergunning. Ze spendeert haar dagen lezend, en Nederlandse lessen volgend in de Koepel. Haar dagen bestaan uit eten, slapen, lezen en leren. Omdat ze weinig vrienden heeft, heeft ze ook niet zoveel afleiding. Er zijn wel mensen die met elkaar naar de stad gaan, maar Zamira heeft weinig aanspraak omdat ze geen Arabisch spreekt. In haar eentje vindt ze het te eng.

Geleerd van de situatie heeft ze dat ze haar mond moet houden. Bepaalde dingen wil ze ons niet vertellen, omdat dit haar eerder veel problemen heeft gebracht.

Zarmina vindt de mensen in Nederland ontzettend aardig. Zo is een vrijwilliger een hele goede vriendin van haar geworden, die haar soms meeneemt en haar vertelt over de geschiedenis van Haarlem. Als ze zich depressief voelt, biedt bidden een uitkomst. Ook heeft ze beperkt contact met een andere vrouw die tevens in de Koepel verblijft.

Voor Zarmina is vrijheid een gevoel, en niet iets wat je kan bereiken door bepaalde omstandigheden. Je moet loskomen uit je gedachten, handelen in plaats van denken. ‘Iedereen heeft de kracht om zichzelf te bevrijden!’, aldus Zarmina.

Interview door Hannah en Ella 

Dit interview is het resultaat van het Levende getuigenissen-project van Bevrijdingspop. Op maandag 4 april 2016 ontmoetten leerlingen van het Rudolf Steiner College uit Haarlem mensen voor wie vrijheid niet vanzelfsprekend is. Omdat zij de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt. Omdat zij namens Nederland als veteraan hebben gestreden. Of omdat zij hier naartoe gevlucht zijn. Deze bijzondere ontmoetingen zijn door de leerlingen uitgewerkt tot interviews.

Fotografie boven het artikel: EGD Fotografie